Hayat en çok yara aldığın yerden yeniden başlar...
İnsan doğarken hayata merhaba der..Ağlar bilmediği bir dünyaya gelirken... Alıştığı o konforlu alanı ilk terkettiğinde...Sonra tutunur hayata,uyum süreci başlar....Büyür...Konforlu bir alan bulur ve bunun üzerinde inşa eder hayatını...İlk tedirginlik aşılmış,elinde olmadan başlayan yaşam artık ele alınmış iş başa düşmüştür...
Bir kez daha hayatın hesapsız labirentlerinde umudun ne zaman tökezleyeceği bilinmez oysa...
Hayat nelere gebedir,bilinmez...
An gelir umulmadık insanlar,beklenmedik hayal kırıklıkları ile yüzleşilir...
Ve an gelir düşersin de etrafında kimseler görmezsin...
Görmeyi umut ettiklerini bile...
Yalnızlığın soğuk yüzünü görürsün...
İlk ağladığında olduğu gibi elinden tutan,gözyaşlarını silen birilerini ararsın ama kimse yoktur...Kendi başına olduğunu fark edersin...Yapayalnız...
İsyan edersin..Düş kırıklıkları yüreğine saplanır...
İçinden çıkılmaz bir bilmeceye dönüşür hayat...
Başarmak zorundasın...Sen!Sadece sen!...İkinci kez ağlama zamanı gelmiştir...
Ve bu kez kimseler yoktur yanında...
Omuzunda ağır yükler,gözlerinde nem...
Bir yol vardır ama zordur...
Yıllardır içinde bulunduğun hayat seni zorlamaya, acıtmaya başlamıştır...
Sancılıdır ama başka yolu yoktur...
İkinci kez hayata merhaba deme vakti gelmiştir....
Hayat, en çok yaralandığın yerden yeniden başlayacaktır...İkinci kez doğacak,yine yeniden inşa edeceksin yaşamını...Bu kez yalnız...Bir başına düştüğün yerden kalkacaksın...Gözyaşlarını silen yok bu defa..Kollayan,koruyan yok...
Hayata bu kez daha güçlü bir merhaba ile dönersin...
İlk gözünü açtığında bilinç dışı olan gözyaşların şimdi bilinçle almaktadır..
Kartal yavrusu uçurumun kıyısında uçmaya çabalamış,kanatlanmıştır...
Bu kez kendi başına...
Konforu bırakıp zoru seçmiş ve başarmıştır...
Hayat artık avuçlarındadır...Düştüğün yerden kendin kalkarsın...
Ahmet Timur
