İhtiras ve Kıskançlık!...
İnsanoğlu bencildir, ben-merkezcidir...
Herşeyde 'en' olduguna inanır...
Olamasa da öyle düşünmek ister...Yanında, kendisinden başarılı kimseyi istemez...
Ağzınla kuş tutsan, altın tepside sunsan yaranamazsın..
Sevmez..
Hazzetmez...
Miş gibi yapar..
Yapmacık olur...Sırıtır...
Ne kadar iyiniyetli, ne kadar yardımsever olursan ol...Ne kadar iyilik edersen, ne kadar derdine ortak olursan ol...Yine sevmez....Yine sevmez...
Yüzüne över arkandan söver...
Başarılarını küçümser...
Güzelliklerinden bahsedilince sessiz kalır ama en ufak olumsuzluğunda bülbül kesilir...
Olumsuzluklarından nemalanır...
Başarısızlığında mutluluk arar...
Sorar sormasına, ilgilenir sanırsın oysa duymak istediği kendi umduğudur...
Yoksun,eksik olmanı ister...
Yoksul,muhtaç olmanı...
Aksi durumda konuyu değiştirir yahut sessiz kalır...
Arzu etmediği şeyi görmüştür, duymuştur...
İhtiras ve kıskançlık gözünü kör etmiştir...
Bu yüzden, bu tür insanlara ne yapsan kâr etmez...
Üzülmeye hiç değmez...
Onlar mutlu olacak diye kendi hayatını feda edemeyeceğine göre uğraşmaya değmez...
Sen bildiğin yoldan şaşma...
Kendinden ödün verme...
Onlar kendilerini yesinler...
Varsın ihtiraslarında boğulsunlar...
İnsanoğlu böyledir işte...
Nankör ve zalim...
Kibirli ve çıkarcı...
Yani;
İyilik yaparsın görevin addederler, uzak durursun kötülerler...
Ne yaparsan yap onlar bildiğini okurlar...
Doluya koysan almaz, boşa koysan dolmaz...
O yüzden boşver sen, aldırma..
Onları ihtirasları ve kıskançlıklarıyla başbaşa bırak...
Hâsılı kelam;
İnsanoğlunun fıtratında terbiye edilmeye muhtaç iki olumsuz duygudur,ihtiras ve kıskançlık!..
Olgun ve olumlu kişilik yapısı ve ilişkilerin önünde birer settir!...
Ahmet Timur