An gelir, 'olmaz' 'olur'a evrilir!...
Hiç bir zaman kapıları tamamen ve açılmamak üzere kapatmamak lazım, düşmana dahi...
Ve hiç bir zaman ardına kadar açmamak lazım,dost bildiğine bile...
Gün gelir öykü tersine dönebilir...
Hayat düşmanla birliktelik,dost bildiğinle ayrılık nasip edebilir ..
Hayatta herşeyi kapkara veya bembeyaz görmemeli insan...
Gri tonda bakmalı hayata...
Düşman kategorisine soktuğumuz kimsenin de dost diye kapımızı açtığımız kimsenin de gelecekte nerede konumlanacağını bilemezsiniz...
Ne köprüleri hepten yıkmak gerek ne de bütün yolları gül ile donatmak...
Hayatın ne getireceği belli değildir...
Dost düşmana,düşman dosta evrilebilir...
Ne dostuna bütün sırları ifşa etmek ne de düşmana yarın yüzüne bakamayacağın sözler sarfetmek gerek...
Düşman dediğimiz insan öyle mert,dost dediğimiz öyle namert çıkabilir çünkü ..
En çok yara aldıklarımız yakın bildiklerimiz olmuyor mu bazen?!..
Sırtımızı dayadığımız dostlarımız değil mi uluorta bırakıp giden çoğu zaman?!...
O halde gün gelir devran döner ve açtığımız yaralara tuz basanlar dost dediklerimiz olabilir..
Yaşanmış öykülerle dolu hayat ..
Ve bazen arkamızdan bizi savunan,büyüten düşman dediklerimiz yok mu?!.
Var elbette...
O halde iki zıt kutup vererek örneklediğimiz bu gerçekler, bizim hayatı çok sert çizgilerle çizmemizin zarar bize verdiğini/vereceğini göstermektedir...
İnsanı katı bir sekilde kategorize etmememiz gerektiğini bilmemiz lazım...
Bugün yaşanan öykünün yarın farklı bir şekilde karşımıza çıkacağını gösterebiliyor hayat...
Zira,yaşam dost maskeli çıyanlarla ve dürüst,mert düşmanlarla doludur...
Ahmet Timur